Οι τσαρλατάνοι του ραγιαδισμού και το ψέμα της επαναδιαπραγμάτευσης

Η συζήτηση περί “επαναδιαπραγμάτευσης” ή “καταγγελίας” του μνημονίου είναι αποπροσανατολιστική αλλά και αναξιοπρεπής. Υποθέτει εσφαλμένα ότι το πρόβλημα είναι δήθεν εξωγενές, ήτοι η στάση και οι αξιώσεις των ξένων, από τις διαθέσεις και γενναιοδωρία των οποίων τάχα εξαρτάται η ευημερία μας. Δεν αναδεικνύει την ενδογενή διάσταση του προβλήματος και δεν εστιάζει στην ουσία του, στην έλλειψη ανταγωνιστικότητας και την υπερχρέωση.

Έχει εντούτοις αυτός ο εσκεμμένος αποπροσανατολισμός την εξήγηση του: Δειλοί εγχώριοι πολιτικοί, οι παρατάξεις των οποίων έφεραν την ιστορική ευθύνη της υπερχρέωσης και της απώλειας ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας τις τελευταίες δεκαετίες, οι οποίοι λαϊκίζοντας υφάρπαξαν στις προηγούμενες εκλογές την ψήφο του λαού τάζοντας ψευδώς πως “λεφτά υπάρχουν”, όταν έφτασε ο κόμπος στο χτένι και αναγκάστηκαν να εφαρμόσουν μια περιοριστική πολιτική, που ήταν μεν ενδεδειγμένη αλλά αντίθετη από αυτή που ανέξοδα είχαν υποσχεθεί, κρύφτηκαν από δειλία και καιροσκοπισμό με την ουρά στα σκέλια πίσω από τους ξένους και πίσω από το μνημόνιο.

Έφεραν την τρόικα στη χώρα για να έχουν κάποιον άλλο να κατηγορούν. Να δείχνουν το δάχτυλο αλλού, μακριά από τον εαυτό τους. Εφάρμοσαν λοιπόν αυτοί οι θρασύδειλοι ηγέτες της ήττας και παρακμής μια πολιτική (του μνημονίου) χωρίς ποτέ να έχουν το σθένος να την υπερασπιστούν ευθέως, χωρίς να την αποφασίσουν αυτεξούσια, χωρίς ετεροκαθορισμούς ή πιέσεις, και βεβαίως χωρίς να δείχνουν ότι την πιστεύουν, υποστηρίζοντας πως είχε επιβληθεί τάχα στη χώρα από τους κακούς ξένους και από το κακό ΔΝΤ, μοιρολατρικά λέγοντας πως “δεν είναι κλίματος ΠΑΣΟΚ”, προφανώς υποτιμώντας τους κινδύνους της “κλιματικής αλλαγής” στην πολιτική.

Σε καμία φάση της κρίσης δεν βρέθηκε έστω ένας περήφανος Έλλην πολιτικός με αχαμνά και υψηλό φρόνημα, που να πάρει την ευθύνη πάνω του και να πει πως θα εφαρμόσουμε περιοριστική πολιτική, όχι διότι κάποιοι άλλοι μας το επιβάλλουν, μα διότι εμείς αυτεξούσια την επιλέγουμε επειδή αυτή είναι η σωστή πολιτική που έχει ανάγκη ο τόπος και απαντά στα προκείμενα προβλήματα. Αντιθέτως η ευθυνόφοβη και ποταπή ηγεσία μας διαρκώς επεδίωκε, και επιδιώκει να κρύβεται πίσω από τους “κακούς” ξένους. Και ήρθε και ο ολίγιστος (για να δανειστώ τον αγαπημένο χαρακτηρισμό του Γιανναρά) της γαλάζιας πτέρυγας του λαϊκισμού να παίξει και ο ίδιος καιροσκοπικά το αντιμνημονιακό παιχνίδι, στο όνομα τάχα Κευνσιανών διδαχών, μιλώντας για “επαναδιαπραγμάτευση”, μετατοπίζοντας πάλι το πεδίο της συζήτησης από εμάς εδώ, στους άλλους εκεί.

Πήρε και το μπαλάκι ο Βενιζέλος και αποπειράθηκε κι αυτός, για να μη φανεί πως υστερεί, τη δική του επαναδιαπραγμάτευση που κατέληξε στο γνωστό φιάσκο του παρελθόντος Σεπτεμβρίου. συνέχεια: http://anileos.blogspot.co.uk/2012/05/blog-post_14.html

Παναγιώτης Περυσινάκης