Friday, June 1, 2012

«Μνημόνιο» μεταξύ κομμάτων και ψηφοφόρων

Γιώργος Μαυρωτάςτου Γιώργου Μαυρωτά

Μετά τα αποτελέσματα των εκλογών της 6ης Μαΐου και την αποτυχία σχηματισμού κυβέρνησης, έλεγα ότι θα είχαμε διεργασίες που θα έκαναν τις όποιες μεταρρυθμιστικές δυνάμεις υπήρχαν σε παλιά και νέα κόμματα να συσπειρωθούν. Να πουν ένα σχέδιο διακυβέρνησης διαφορετικό από τα προηγούμενα. Αντ’ αυτού βλέπω να κυριαρχεί στη συζήτηση το «ευρώ ή δραχμή» και η επέλαση των μνημονιομάχων, σκληρών ή μαλακών με κατάργηση ή απαγκίστρωση ανάλογα με τον οίστρο τους. Το μπόνους των 50 εδρών του πρώτου κόμματος έχει πολώσει την κατάσταση και γενικά η πόλωση είναι κακός σύμβουλος. Από τη μία η Νέα Δημοκρατία που θέλει να κεφαλαιοποιήσει στις κάλπες τον φόβο των νοικοκυραίων για πιθανή έξοδο από την ευρωζώνη και από την άλλη τον ΣΥΡΙΖΑ που φαίνεται να ποντάρει σε μια άλλη πρόταση που όμως φαίνεται να είναι ακόμα υπό διαμόρφωση. Δεν είναι μεταξύ μας και εύκολο από την ασφάλεια των λόγων της αντιπολίτευσης να περνάς στις ευθύνες των πράξεων που συνεπάγεται η διακυβέρνηση. Από κοντά και τα άλλα κόμματα προσπαθούν να περιορίσουν τις αναπόφευκτες λόγω πόλωσης διαρροές, ώστε να έχουν ρόλο στην επόμενη μέρα.


Μέσα σε αυτήν την προεκλογική ατμόσφαιρα η λέξη «μνημόνιο» έχει φορτισθεί αρνητικά έτσι ώστε να άρει τις πολυετείς αμαρτίες του πολιτικού συστήματος. Μια λέξη σε ρόλο μπαμπούλα. Η αντιμνημονιακή ρητορική έχει καταφέρει να περάσει στο υποσυνείδητο της κοινωνίας ότι μνημόνιο = περικοπές μισθών και συντάξεων, απολύσεις και κατάργηση βασικών εργασιακών κεκτημένων. Γι αυτό και μιλάνε όλοι για αναδιαπραγμάτευση, απαγκίστρωση, χαλάρωση και οι πιο τολμηροί για κατάργηση και άλλα γλαφυρά.

Υπάρχουν όμως κι άλλα πράγματα στο μνημόνιο 2, για τα οποία κανένας δεν μιλάει, μάλλον επειδή κανένας δεν έχει σχέδιο για την εφαρμογή τους. Οι Ευρωπαίοι μας επιβάλλουν  πράγματα που θα έπρεπε από μόνοι μας να τα είχαμε κάνει εδώ και τριάντα χρόνια (ή έστω τα τελευταία δύο). Ποιο κόμμα λέει όχι στη δημοσιονομική εξυγίανση (όπως π.χ. εξορθολογισμός αμυντικών δαπανών και ιατροφαρμακευτικής δαπάνης, ή στην π.χ. μείωση αντιδημάρχων στους δήμους); Ποιο κόμμα λέει όχι  στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στη δημόσια διοίκηση (απογραφή δημόσιας περιουσίας, κτηματολόγιο-περουσιολόγιο, αναμόρφωση φορολογικού, αντιμετώπιση φοροδιαφυγής, διασταυρώσεις στοιχείων, ηλεκτρονικές προμήθειες, κεντρική διαχείριση προμηθειών, σύστημα υγείας, μηχανογράφηση νοσοκομείων); Ποιο κόμμα λέει όχι στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις για την ανάπτυξη (όπως π.χ. καταπολέμηση αδήλωτης εργασίας, εισφοροδιαφυγή, άνοιγμα επαγγελμάτων, απλοποίηση αδειοδότησης επιχειρηματικών  δραστηριοτήτων, κανόνες στις ηλεκτρονικές επικοινωνίες, ταχύτερη απονομή της δικαιοσύνης, αλλαγές στην τριτοβάθμια παιδεία κλπ);

Όλα αυτά τα περιέχει το μνημόνιο αλλά κανείς δεν τα λέει. Τα αποφεύγουν γιατί η εφαρμογή τους προϋποθέτει ότι θα «σπάσουν αυγά». Και η προεκλογική περίοδος δεν προσφέρεται για σπάσιμο αυγών, παρά μόνο για εκκόλαψη προσδοκιών. Προεκλογικά βέβαια δεν προαναγγέλονται συγκρούσεις με τους υποψήφιους πελάτες κι έτσι οι όροι αυτοί μένουν σαν γενικόλογα στρογγυλέματα. Όταν έρθει όμως η ώρα της εφαρμογής  φοβάμαι ότι οι πολιτικοί μας θα σηκώσουν τα χέρια ψηλά μπροστά στα συμφέροντα της κάθε συντεχνίας (όπως αποδείχτηκε τα δύο τελευταία χρόνια). Η οποία κάθε συντεχνία θεωρεί ότι όταν λέμε αλλαγές για όλους, εννοούμε για όλους  …τους άλλους (για να θυμηθούμε τη γνωστή διαφήμιση).

Θα ήθελα να ακούσω κάποιο κόμμα να λέει ένα προς ένα τι και πώς θα πραγματοποιήσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται στο μνημόνιο 2. Κάθε κόμμα λοιπόν θα έπρεπε να φτιάξει ένα τέτοιο μικρό μνημόνιο (μνημόνιο μεταξύ κόμματος και ψηφοφόρων) που θα λέει τι θα κάνει με τις απαραίτητες αυτές μεταρρυθμίσεις. Με χρονοδιαγράμματα και αριθμούς. Πώς δηλαδή θα περάσει στον επιχειρησιακό σχεδιασμό αυτών των στρατηγικών αλλαγών.

Θα μου πείτε έτσι μπαίνει ψηλά ο πήχης για το πολιτικό σύστημα που είχε συνηθίσει προεκλογικά σε γενικόλογες φανφάρες, ρητορικές κορόνες και χάδια στα αυτιά του περήφανου λαού. Εφόσον θέλουμε να είμαστε στην Ευρώπη (έτσι θέλει τουλάχιστον το 80% σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις), πρέπει να το κάνουμε στην πράξη κι όχι στα λόγια. Γιατί λοιπόν εμείς να μην μπορούμε να κάνουμε πράγματα που οι άλλες ευρωπαϊκές χώρες τα έχουν κάνει εδώ και 10ετίες; Το μόνο μας ελαφρυντικό επιχείρημα είναι ότι δεν μπορούν να γίνουν μαζεμένα σε 15 μήνες ότι δεν έγινε σε 30 χρόνια. Αν αύριο ξυπνήσει η κ. Λαγκάρντ και ο κ. Σόιμπλε και μετανιωμένοι γι αυτά που μας έχουν κατηγορήσει, μας χαρίσουν το 90% του χρέους, μικρή σημασία θα έχει αν δεν γίνουν οι μεταρρυθμίσεις που προβλέπονται από το μνημόνιο.

Το μεγάλο στοίχημα για μένα δεν είναι λοιπόν στις 17 Ιουνίου αλλά στις 18, στις 19, στις 20 κ.ο.κ. Κάθε μέρα θα είναι μια μάχη με την νωχελική ελληνική πραγματικότητα που θα πρέπει να μπει σε άλλους ρυθμούς για να καλύψει και το χαμένο έδαφος των δύο προεκλογικών μηνών. Με ποιο προσωπικό; Ξέρουν τι αναλαμβάνουν αυτοί που ζητούν την ψήφο μας;  Δύο χρόνια οι πολιτικοί μας κάνουν ένα βήμα μπρος και δύο πίσω θεωρώντας ότι ο χρόνος τους είναι ανεξάντλητος και μπορούν να κοροϊδεύουν τους έξω και να κλείνουν το μάτι στους μέσα. Ας μην περιμένουμε να αλλάξουν οι άλλοι την στάση τους απέναντί μας αν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς τη στάση μας απέναντι στον εαυτό μας.

www.protagon.gr

No comments:

Post a Comment