"Στ' αρχίδια μου οι εκλογές!" "Για τον πούτσο είναι όλοι οι πολιτικοί!"Αυτές είναι δύο από τις κλασσικότερες ατάκες που ακούς -κυρίως από τους νέους- κάθε φορά που πλησιάζουν εκλογές. Και βεβαίως, οι μεγαλύτεροι κυρίως, θα σπεύσουν να κατακρίνουν αυτούς που εκφράζονται κατ' αυτόν τον τρόπο. Θα τους πουν αλήτες, θα τους πουν κοινωνικά αμόρφωτους, θα τους πουν ότι δεν ενδιαφέρονται για το μέλλον του τόπου κλπ κλπ κλπ. ΜΕΓΑ ΣΦΑΛΜΑ!
Διότι αυτοί που εκφράζονται κατ' αυτόν τον τρόπο, σαφώς και ενδιαφέρονται για την πολιτική, σαφώς και τους απασχολεί το θέμα. Διότι ντήαρ, η πολιτική (στην Κύπρο) μοιάζει με το αντρικό γεννητικό μόριο. Και θα στο εξηγήσω πάραυτα για να μην δημιουργηθούν εσφαλμένες εντυπώσεις.
Ας μιλήσουμε για το πέος λοιπόν!
Αν δούμε το πέος ανατομικά θα διακρίνουμε ξεκάθαρα αυτό που είπα προλογίζοντας. Φαντάσου το πέος ανφάς. Όχι "αν φας", ανφάς. Πώς λέμε "προφίλ"; Το αντίθετο.
Βλέπουμε λοιπόν ότι μπορούμε να χωρίσουμε το πέος σε 3 μέρη. Σε 3 χώρους: υπάρχει ο χώρος της δεξιάς, ο χώρος της αριστεράς και ο...ενδιάμεσος χώρος.
Ο χώρος της δεξιάς είναι εκ διαμέτρου αντίθετος με το χώρο της αριστεράς. Και παρ' όλο που περιβάλλονται (ή εμπερικλείονται) σε ένα κοινό πλαίσιο, εντούτοις οι όρχεις είναι πάντα ο ένας αριστερά κι ο άλλος δεξιά. Ανατομικά μοιάζουν. Έχουν πάνω-κάτω το ίδιο μέγεθος, απλά κατά καιρούς πότε το ένα και πότε το άλλο αποκτά λίγο περισσότερο βάρος κι έτσι η πλάστιγγα γέρνει πότε δεξιά και πότε αριστερά. Τόσο ο χώρος της δεξιάς όσο και ο χώρος της αριστεράς, δεν έχει νόημα από μόνος του, χρειάζεται και τον ενδιάμεσο χώρο για να κάνει παιχνίδι.
Και πάμε στον ενδιάμεσο χώρο τώρα.
Ο ενδιάμεσος χώρος είναι ελαστικός. Μπορεί να επιμηκηνθεί ή να συρρικνωθεί ανάλογα για να χωρέσει διάφορες δυνάμεις. Όταν συγκεντρώσει την απαραίτητη δύναμη (πολλές φορές χρειάζεται χαΐδεμα ή/και έξωθεν γλύψιμο), τότε γίνεται σκληρός (ενίοτε και αδιάλλακτος) αλλά σπάνια, πολύ σπάνια κρατά μια ευθεία γραμμή. Τις πλείστες των περιπτώσεων γέρνει είτε αριστερά, είτε δεξιά.
Εαν επιλέξεις να πορευτείς με τον ενδιάμεσο χώρο, το μόνο σίγουρο είναι ότι σε κάποια φάση θα σε φτύσει. Θα φτύσει την ουσία του και θα επιστρέψει -συρρικνωμένος- στην αφάνεια. Και το ειρωνικό της υπόθεσης είναι ότι αυτή η ουσία που θα φτύσει στα μούτρα σου (no pun intended) είναι ένα μείγμα των ζυμώσεων τόσο της δεξιάς, όσο και της αριστεράς!
Θα μου πεις τώρα, και γιατί τότε να συμπορευτώ με τον ενδιάμεσο χώρο αφού στο τέλος θα με φτύσει; Διότι πολύ απλά δεν έχεις άλλη επιλογή. Τον χρειάζεσαι για να κάνεις παιχνίδι. Γι' αυτό το λόγο άλλωστε είναι περιζήτητος σε όλες (τις δυνάμεις) δεξιές κι αριστερές.
Ο ψηφοφόρος είναι αυτός που καλείται να δώσει την απαραίτητη δύναμη και ώθηση ώστε να συγκεντρωθούν οι δυνάμεις και να πορευτεί το σύστημα προς τα εμπρός. Γι' αυτό και πάντα νιώθει μαλάκας. Διότι επιβάλλεται να είσαι μαλάκας για να αποκτήσουν δύναμη οι πολιτικές δυνάμεις.
Συνεπώς, δεν έχει σημασία το περίβλημα του πράγματος. Διότι, μπορεί το πέος να είναι σπονδή στον έρωτα αλλά δεν παύει από του να είναι ένα κομμάτι κρέας. Ένα κομμάτι ωμό κρέας. Ωμη σπονδή δηλαδή. Ομοσπονδία. Και είτε επικεντρωθείς στην περιφέρεια και στα δύο οπίσθια και ονομάσεις αυτή την ωμή σπονδή "διπεριφερειακή ομοσπονδία", είτε επικεντρωθείς στις δύο πιο ερωτογενείς ζώνες που είναι τα στήθη και ονομάσεις την ωμή σπονδή σου "διζωνική ομοσπονδία", η ουσία είναι ότι στο τέλος θα σε φτύσουν.
Άρα, είτε τους φτύνει εσύ πρώτος, είτε τα κάνεις όλα γαργάρα. Αλλά μην έρθεις εκ των υστέρων να παραπονεθείς για τη γεύση, έτσι;
http://www.new-deal.gr
No comments:
Post a Comment